sabah11- işe ara verip odadan arkadaşa moral vermeye gittik hastahaneye. memesinde kitle çıktı kanser yani. ameliyat olacaktı. hastane havası kokladık. sarıldık. üzüldük. moral verdik.bolca empati. diğer arkadaşları bilmiyorum ama ben bolca şükrettim.
saat 12 - işe devam edip bir kaç dosya daha baktık. bir arkadaşın ablası ölmüş.batıkent cem evinde tören yapıldı. ölümü de kokladık. diğerleri ne düşündü bilmiyorum ama ben kaybettiğim yakınlarımı düşündüm. onların cenazelerini. sonra kendi cenazem nasıl olur dedim. birine ama sağlam birine tembih etmem gereken bir konu olduğuna karar verdim.telefonumda kim var kim yok arayıp haber vermeliler öldüğümü ve cenaze tarih saatini diye düşündüm. gelen gelsin.tanrı olsam ölene son iyiliğim ona cenazesini göstermek olurdu diye düşündüm.
saat14- işyerinden ekipten yakın arkadaşımın doğum günü diye önceden planladığımız yemeğe gittik.şaraplar güzel etler mezeler salatalar.gülmekten çenem ağrıdı bazen o kadar eğlendik.
hayat böyle bir şey. koşturduk koşturduk kah ölüme kah hastaya kah doğum günü yemeğine.
masal tadında bir hayat ister kimi.
kimi villada oturmak.
kimi muhteşem araba.
çocuk ister kimi ve iyi bir eş.
doktor, bakan, ressam yazar olmak ister kimi de.
daha bir sürü farklı dolu dolu istekler. konu insan olmak aslında. samimi olmak. iyi olmak. ne alırsam kar diye hep bana hep bana yaşamak değil insan olmak.
insan olmak hep kendini haklı sanmak olmamalı.insan olmak yere tükürürken "balgamımı herkes görmek zorunda değil" diye düşünebilmek bir daha tükürmemek olmalı.
insan olmak "bugün de yemeği ısmarlattım kardayım" mantığı olmamalı.
insan olmak çıktığı tuvalete ondan sonra gireni düşünmek kendini onun yerine koyabilmek olmalı.
insan olmak en basit tanımı ile "kendine yapılmasını istemediğini başkasına yapmamak" olmalı.
insan hata yapar kabalık yapar şaşırabilir bazen ama zulüm yapmamalı insan.
allah şifa versin
-----
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder