boyhood

richard linklater yine yapmış yapacağını. bayılıyorum bu adamın filmlerine. bu defa kızını da oynatmış filminde. yönetmen bir babanın kızına en iyi armağanı bu olsa gerek..(12 yıl boyunca fiziksel değişimini daha iyi nasıl görebilirdi) 
film, on iki yıl boyunca aynı oyuncularla bir ‘büyüme’ hikayesini anlatıyor.. film bir yere bağlanmıyor senaryo yok gibi, hikaye  sadece akıyor. zaman akıyor insanlar yaş alıyor. siz de bu uzun filmi, kaydıraktan kayar gibi

değil de trenle gider gibi izliyorsunuz. acelesi olmayan tren bu. sakin.  ön planda mason isminde bir çocuğun üniversite çağına gelinceye kadar yaşadıkları olsa da annesi babası kızkardeşi üvey babaları ile hikayesini ve  gelişimini dönüşümleri izliyoruz. anne babanın adını film boyunca

öğrenemiyoruz. anne ve baba olarak oturmuş hikayeye. hep hesap kitap, taşınma ve aile kurma derdi olan anne. baba ise eğlence adamı.hayatı akışına

bırakan biri.
 anne hayatı istediği gibi akıtmak için azmiyle betonu deliyor adeta :)  filmin bir yerinde mason ile anne arasında şöyle bir konuşma geçiyor :) 

– anne, babam hâlâ alaska’da mı?
+ amcan öyle diyor.
– kutup ayılarını filan evcilleştiriyordur.
+ evet, umarım ayılar da onu evcilleştiriyordur.

mason’un hikayesinde zaman ilerledikçe müzikler de, amerika’daki siyasi aktörlerde, teknolojinin olanakları da değişiyor. ırak savaşı, lady gaga’nın yeni klibi veya facebook’un alışkanlık haline gelmesi gibi günlük hayatı etkileyen unsurlar titizlikle serpiştiriliyor filme.

neticede hayat akıyor ve insanlar hem fiziksel hem hayatta duruş anlamında   nasıl değişiyor görüyorsunuz. baba değişiyor olgunlaşıyor. kızkardeş samantha değişiyor. büyüdükçe pasifleşiyor.

kısaca hayat dolu bir film :)dünyayı kurtaran kahraman yok kavga yok entrika yok kürtaj yok ölüm yok paralel evrenlere gitmek yok sadece hayat var.. 2 saat 41 dakika..bu filmi sinemada değil evde izlemek daha keyifli derim. 

"insanlar her zaman 'anı yakala'  derler. ama ben anın bizi yakaladığına inanıyorum"